چگونه بفهمید که به اختلال شخصیت مبتلا هستید؟

چگونه بفهمید که به اختلال شخصیت دسته B مبتلا هستید؟ راهنمای کامل تشخیص و درمان

اختلال شخصیت ضد اجتماعی :

اختلال شخصیت ضد اجتماعی یا ASPD یک نوع از اختلالات شخصیتی است که در آن فرد نمی‌تواند با دیگران به خوبی رفتار کند و از حقوق و احساسات آن‌ها بی‌تفاوت است. فرد مبتلا به ASPD ممکن است دروغ بگوید، فریب دهد، خشونت‌آمیز باشد، قانون را نقض کند و هیچ عذاب وجدان یا پشیمانی نداشته باشد.

برخی از علائم و نشانه‌های ASPD عبارتند از:

بی‌توجهی به درست و غلط
دروغ گفتن برای سوء استفاده از دیگران
بی‌احترامی به دیگران
بازیچه قرار دادن دیگران برای نفع یا لذت شخصی
تکبر، احساس برتری و استبداد شدید
پیروی نکردن از قوانین اجتماعی
بی‌اعتنایی به حقوق دیگران
تکانشگری و ضعف در برنامه‌ریزی بلند مدت

علل ASPD مشخص نیستند، اما ممکن است ترکیبی از عوامل ژنتیکی و محیطی باشند. برخی از عوامل خطرساز عبارتند از:

سطح پایین سروتونین (ماده شیمیایی مغز)
تروما یا سوء استفاده در دوران کودکی
وجود ASPD در خانواده
سبک زندگی ناسالم (مثل مصرف مواد مخدر یا الکل)

ASPD معمولاً در دوران کودکی یا نوجوانی شروع می‌شود و قبل از ۱۸ سالگی با نام اختلال سلوک شناسایی می‌شود. در صورت عدم درمان، ASPD تا بزرگسالی ادامه پیدا می‌کند ¹.

ASPD چالش بزرگ و جدّي رواني است كه با رفتار خودآزاري، خودكشي، جنايات، حادثات و زندان همراه است. درمان ASPD سخت است، زیرا فرد مبتلا معمولاً قبول نمی‌کند که مشکل دارد و به کمک روانپزشک چیره نشده است. با این حال، روش‌های مختلف درمان وجود دارند که ممکن است به بهبود رفتار فرد کمک کنند. برخي از روش های درمان عبارتند از:

روان درمانی: این روش به فرد کمک می‌کند تا با احساسات و رفتارهای خود آگاه شود و راه‌های سازگارتر با دیگران را یاد بگیرد. روش‌های مختلفی از روان درمانی مانند درمان شناختی-رفتاری، درمان گروهی، درمان خانوادگی و درمان مبتنی بر همدلی وجود دارند.
دارودرمانی: این روش به کنترل علائم مرتبط با ASPD مثل اضطراب، افسردگی، خشونت یا اعتیاد کمک می‌کند. داروهای مختلفی مانند ضد اضطراب، ضدافسردگی، ضد تشنج و ضد روان پریش وجود دارند.
حمایت اجتماعی: این روش به فرد کمک می‌کند تا با استفاده از منابع موجود در جامعه (مثل مشاوره، گروه‌های حمایتی، برنامه‌های آموزشی یا شغلی) بهبود یابد و با دیگران ارتباط برقرار کند.

اختلال شخصیت مرزی :

اختلال شخصیت مرزی یا BPD یک نوع از اختلالات شخصیتی است که در آن فرد دچار بی‌ثباتی شدید در خلق، هویت، رفتار و روابط بین‌فردی است. فرد مبتلا به BPD ممکن است احساس ترس، خشم، پوچی، خودآزاری، خودکشی یا ترک شدن داشته باشد.

برخی از علائم و نشانه‌های BPD عبارتند از:

ترس دائمی از اینکه کسی ممکن است او را ترک کند. این ممکن است تلاش دیوانه‌واری در جهت نگه داشتن روابطی که شخص دیگر مایل به آن نیست باشد.
بی‌ثباتی در روابط فردی به صورت الگویی که مشخصه‌اش تناوب میان دو قطب افراطی آرمانی‌سازی و بی‌ارزش‌سازی است. برای این افراد در یک لحظه فرد مهم زندگی‌شان فرشته است و در لحظه‌ای دیگر بزرگترین خیانتکار زندگی.
خودانگاره ضعیف و ناپایدار. آنها نمی‌دانند که واقعاً چه کسی هستند و نظرشان در مورد خودشان تغییر می‌کند.
رفتارهای تکانشی و خطرناک، مثلاً روابط جنسی پرخطر، سوء مصرف مواد مخدر یا الکل، رانندگی پرخطر یا پرخوری عصبی.
خودآزاری و افکار خودکشی به صورت مکرر.
احساس پوچی و بی‌ارزشی مزمن.
خشم و عصبانیت شدید و نامتناسب با عامل ایجاد کننده آن و همچنین عدم توانایی در کنترل آن خشم.

علل BPD مشخص نیستند، اما ممکن است ترکیبی از عوامل ژنتیک و محيطي باشند. بعضي از عوامل خطرساز عبارتند از:

سطح پایین سروتونین (ماده شيميایي مغز)
تروما يا سؤ استفاده در دوران کودکي
وجود BPD در خانواده
سبك زندگي ناسالم (مثل مصرف مواد مخدر يا الكل)

BPD معمولاً در دوران کودکي يا نوجواني شروع مي‌شود و قبل از ۱۸ سالگي با نام اختلال سلوک شناسايي مي‌شود. در صورت عدم درمان، BPD تا بزرگسالي ادامه پيدا مي‌کند.

BPD چالش بزرگ و جدّي رواني است كه با رفتار خودآزاري، خودكشي، جنايات، حادثات و زندان همراه است. درمان BPD سخت است، زیرا فرد مبتلا معمولاً قبول نمی‌کند که مشکل دارد و به کمک روانپزشک چیره نشده است. با این حال، روش‌های مختلف درمان وجود دارند که ممکن است به بهبود رفتار فرد کمک کنند. برخی از روش‌های درمان عبارتند از:

روان درمانی: این روش به فرد کمک می‌کند تا با احساسات و رفتارهای خود آگاه شود و راه‌های سازگارتر با دیگران را یاد بگیرد. روش‌های مختلفی از روان درمانی مانند درمان شناختی-رفتاری، درمان گروهی، درمان خانوادگی و درمان مبتنی بر همدلی وجود دارند.
دارودرمانی: این روش به کنترل علائم مرتبط با BPD مثل اضطراب، افسردگی، خشونت یا اعتیاد کمک می‌کند. داروهای مختلفی مانند ضد اضطراب، ضدافسردگی، ضد تشنج و ضد روان پریش وجود دارند.
حمایت اجتماعی: این روش به فرد کمک می‌کند تا با استفاده از منابع موجود در جامعه (مثل مشاوره، گروه‌های حمایتی، برنامه‌های آموزشی یا شغلی) بهبود یابد و با دیگران ارتباط برقرار کند.

اختلال شخصیت نمایشی

اختلال شخصیت نمایشی یا هیستریونیک یک نوع از اختلالات شخصیت دسته B است که در آن فرد دچار بی‌ثباتی شدید در خلق، هویت، رفتار و روابط بین‌فردی است. فرد مبتلا به این اختلال معمولاً در رفتارهایشان شور و هیجان بسیاری را نشان می‌دهند و به همین دلیل نام شخصیت نمایشی بر این اختلال گذاشته شده است ¹.

برخی از علائم و نشانه‌های این اختلال عبارتند از:

علل این اختلال مشخص نیستند، اما ممکن است ترکیبی از عوامل ژنتیک و محيطي باشند. بعضي از عوامل خطرساز عبارتند از:

درمان این اختلال سخت است، زیرا فرد مبتلا معمولاً قبول نمی‌کند که مشکل دارد و به کمک روانپزشک چیره نشده است. با این حال، روش‌های مختلف درمان وجود دارند که ممکن است به بهبود رفتار فرد کمک کنند. برخي از روش های درمان عبارتند از:

روان درمانی: این روش به فرد کمک می‌کند تا با احساسات و رفتارهای خود آگاه شود و راه‌های سازگارتر با دیگران را یاد بگیرد. روش‌های مختلفي از روان درماني مانند درمان شناختي-رفتاري، درمان گروهي، درمان خانوادگي و درمان مبتني بر همدلي وجود دارند ¹ ³.
دارودرمانی: این روش به کنترل علائم مرتبط با این اختلال مثل اضطراب، افسردگی، خشونت یا اعتیاد کمک می‌کند. داروهای مختلفي مانند ضد اضطراب، ضدافسردگي، ضد تشنج و ضد روان پريش وجود دارند ¹ ³.
حمایت اجتماعی: این روش به فرد کمک می‌کند تا با استفاده از منابع موجود در جامعه (مثل مشاوره، گروه‌های حمایتی، برنامه‌های آموزشی یا شغلی) بهبود یابد و با دیگران ارتباط برقرار کند ¹.

اختلال شخصیت خودشیفته

اختلال شخصیت خودشیفته یا NPD یک نوع از اختلالات شخصیت دسته B است که در آن فرد دچار خودمحوری، تفکر و رفتار مغرورانه، عدم همدلی و توجه به دیگران و نیاز بیش از حد به تحسین است. افراد مبتلا به این اختلال معمولاً خود را برتر، خاص و منحصر به فرد می‌دانند و انتظار دارند که دیگران به آن‌ها احترام بگذارند و آن‌ها را تعریف و تمجید کنند ¹ ².

برخی از علائم و نشانه‌های NPD عبارتند از:

علل NPD مشخص نیستند، اما ممکن است ترکیبی از عوامل ژنتیک و محيطي باشند. بعضي از عوامل خطرساز عبارتند از:

NPD معمولاً در دوران جواني شروع مي‌شود و قبل از ۱۸ سالگي با نام اختلال سلوک شناسايي مي‌شود. در صورت عدم درمان، NPD تا بزرگسالي ادامه پيدا مي‌کند ³.

NPD چالش بزرگ و جدي رواني است كه با رفتار خودآزاري، خودكشي، جنايات، حادثات و زندان همراه است. درمان NPD سخت است، زیرا فرد مبتلا معمولاً قبول نمی‌کند که مشکل دارد و به کمک روانپزشک چیره نشده است. با این حال، روش‌های مختلف درمان وجود دارند که ممکن است به بهبود رفتار فرد کمک کنند. برخي از روش های درمان عبارتند از: